Missie (part deux)

Het mag ook wel wat minder serieus. Als bandjes en acts die zichzelf zo vreselijk serieus nemen, en die muziekverslaggevers die zichzelf zo serieus nemen met hun recensies die zichzelf zo vre-se-lijk serieus nemen. Popmuziek bestaat bij de gratie van ironie want anders zou iedereen gillend gek worden. Want wat is nou in vredesnaam urgente indiepop?

Laten we wel wezen: er zijn wel toffe bandjes in Den Haag, maar zo hemelbestormend is nou het allemaal ook weer niet. Hoeveel van de bandjes die wel tof zijn, bestaan nu werkelijk uit getormenteerde kunstenaars? De luitjes in hun gouden-lepel-upper-middle-class-bandjes (want laten we wel wezen, de programmering in Den Haag is nogal wit) leren op hun popacademies een kunstje, het is zelden écht geloofwaardig. En dat vinden we helemaal niet erg, maar doe dan niet zo geforceerd alsof je het leed van de wereld in je lijf voelt. Een beetje luchtiger mag dus wel.

Dat gaan we bij dbrmnn ook doen. De bullshit detector staat gevoelig afgesteld, die gaat al loeien bij slechts een zweem van ik-kan-moeilijk-kijken-als-ik-gitaar-speel-maar-ik-geloof-het-zelf-niet. De Haagse popscene mag zichzelf wel wat minder serieus nemen. Daar is overigens ook alle reden toe, want zo spectaculair goed gaat het helemaal niet, maar het mag wel een keertje klaar zijn met die zelfpijperij. Den Haag is beatstad nummer 1. Ja, lekker boeiend hoor, dat Den Haag vijftig jaar geleden het Liverpool van de lage landen was. Das war einmal, nu is het tijd voor een beetje zelfreflectie. Dbrmnn helpt hierbij een handje.