Lief dagboek…

Lief dagboek,

nou nou, dat was me het weekje wel. Je weet hoe trots we waren op ons mooie speculatieve stukje riooljournalistiek van de vorige week. Het was een fijn staaltje roddel en achterklap, maar net feitelijk genoeg om mensen te laten lezen. Toegegeven, journalistiek gezien hebben we nog een hoop te leren, maar daar is dbrmnn natuurlijk niet voor. Het liep ons dan ook wel dun tussen de  achterpoten toen we zo fel terecht werden gewezen. Iedereen was zo boos! En dat terwijl we maar een tendentieus, ongefundeerd en onbedoeld kwetsend stukkie hadden getikt.

Wat we dan wel weer leuk vonden: het Reeperbahnbloggie was veruit het best gelezen dbrmnn-stuk ooit, en met de meeste reaguursuls op Facebook. Het dreigt haast een beetje uit de hand lopen. We steken een natte neus in één of andere hoek, maar iedereen roept heel hard ksssst. Gelukkig is onze staart gecoupeerd, anders zou iedereen kunnen zien dat ‘ie tussen onze poten zou hangen.

Daarom durfden we bijna niet naar Parkpop. We waren als de dood dat het op onze voorhoofd geschreven zou staan (met spelfouten en al, haha!) dat wij van dbrmnn waren. Dat zou trouwens wel fijn geweest zijn voor een aantal mensen die er nu van verdacht worden (haha, dat mensen zelfs denken dat Ramesh ‘Vinyl Grove’ Soekhoe achter dbrmnn zit. Alsof hij daar tijd voor heeft met een eigen platenzaak. Het is toch geen ambtenaar?). Maar goed, we gingen maar even naar het Zuiderpark. We wilden eerst vooraan gaan staan met onze dbrmnn-shirts maar op het laatste moment hielden we toch maar onze jas aan. We stonden met onze tong uit de bek flink te zweten, maar we durfden onszelf nog niet te openbaren. We weten zeker dat we dan het slachtoffer waren geworden van een openbare lynchpartij, en er was dit weekend al zo’n slachtoffer gevallen dus daar hoefden wij niet bij.

Tjonge, wat een heethoofden zeg. We schrijven ook maar wat broddelwerkjes (niet onze woorden, maar van dbrmnn-penvriend Gideon), anoniem, op een WordPress-blogje. Niet al teveel reden om het serieus te nemen, maar blijkbaar barst het van de gevoelige snaren in de Haagse rockscene. Na de eerste blog werd meteen druk gespeculeerd naar de identiteit van de rekels achter dbrmnn. Haha, ze denken toch zeker niet dat we die zomaar prijs geven? Hoe moeten we anders onze roddel, achterklap, onderbuik en donkerbruine vermoedens de wereld in slingerenberg? We zijn zelfs beticht van muziekjournalistiek! Slechte muziekjournalistiek weliswaar (it takes one to know one, natuurlijk. Toet!), maar toch. Dat is toch werkelijk al te veel eer. Maar goed, iedereen springt er meteen bovenop als een loopse teef.

Feiten zijn relatief, lief dagboek, dat weet jij misschien nog wel het beste, en roddels zijn nou eenmaal een leuke bron van informatie. Maar weet je wat we het allerliefst zouden willen? Dat als mensen het dan zo serieus nemen, dat ze dan ook gewoon ‘s een beetje inhoudelijk reageren. Ze beschuldigen ons van ongefundeerd blaten, maar die schapen komen zelf niet eens met een inhoudelijke reactie. Tssss (fijn om ook ook ‘s te kunnen sissen). Maar goed, misschien moeten we dan maar wat explicieter zijn.

Dus lief dagboek, we beloven aan jou en aan onszelf: nog maar een beetje explicieter zijn, misschien kan het wel nóg speculatiever en roddeliger. Misschien is een disclaimer op de Over-pagina een goed idee?

En wat ze ook over ons beweren: gewoon lekker op die lange tenen blijven staan hoor. Die flauwe na-apert van Ppp mag dan wel beweren dat we maar weinig Facebook-likes hebben (wel waar natuurlijk, maar alsof haar duffe foodblog een deuk in een pakje boter slaat. Foodblogs zijn echt zó 2013.), maar we zijn toch maar mooi de blog die iedereen stiekem leest.

Nou dagboek, nu stop ik weer met schrijven want we moeten aan de gang met de recensie van de nieuwe EP van Willem Bodhi. Hadden we beloofd, maar na één keer luisteren hebben we er een hard hoofd in gekregen. Het wordt vast niet onze beste blogbericht ooit. Doei!