Slachtoffer nummer 2 meldde zich bij ons vlak voor hij op Parkpop de pauze-act op het Haags Podium mocht zijn. Hij beloofde daarbij een dbrmmn-shirt te dragen, maar uiteindelijk durfde hij niet. Daar hadden we zelf overigens alle begrip voor. Maar goed, we hadden hem toch een recensie beloofd, en met frisse tegenzin gingen we aan de slag met de nieuwe EP van Willem Bodhi.
Iedereen die Willem Bodhi googlet, leest overal een kopietje van zijn bio. Dat hij rond de eeuwwisseling een bescheiden hitje had, en iets over een album met Barry Hay dat nooit uitgebracht is. Bovendien is Willem Bodhi waarschijnlijk de enige Haagse artiest die zich er niet voor schaamt om op zijn website naar een Myspace-pagina te linken.
Zijn laatste plaatje is getiteld 2015, en bevat drie nummers. Dat is niet veel, en muzikaal gezien is het ook een beetje mal te noemen. We zouden jullie graag wat laten horen, maar hoewel de release van de EP officieel tijdens Parkpop plaatsvond, zijn de tracks nog nergens online te vinden, zelfs niet op zijn Myspace-pagina. Uw redactie mocht de nummers ontvangen als attachments bij een Facebookbericht, we wisten niet eens dat dat kon.
Opgroeien in drie nummers
Enfin, het nummer Stay With Me (waar ergens deze week een clip van uitkomt, waarschijnlijk voor RealPlayer) houdt het midden tussen een gewone vierkante rocksong met een synthesizersaus die ons deed denken aan een happy hardcoretrack op half tempo. Bodhi kan goed zingen, dat weten we intussen wel, en ook hier stelt ‘ie niet teleur, maar tekstueel is het wel een beetje puberaal. Iedere zeventienjarige vindt het tof om zich af te zetten tegen het idee van de georganiseerde religie uit zijn jeugd. Die truc werkt, onbegrijpelijk genoeg, in Nederland nog steeds als je door wilt breken als romanschrijver, ook al is het al afgezaagd sinds Wolkers en ‘t Hart.
Als je een kind zou vragen hoe een jazznummer klinkt, krijg je waar het tweede nummer van de EP mee begint, Nu niet. Halverwege de track krijgen we, zonder waarschuwing, opnieuw de malle mix van het eerste nummer. Maar tekstueel gezien maakt Bodhi ineens een groeispurt van een zeventienjarige met een obsessie voor koffietafelfilosofie naar de veertiger die er achter komt dat de beloftes uit zijn jeugd ongemerkt zijn vervangen door verplichtingen van huishoudelijke aard. Het nummer bevat de mooiste zin van de EP: er is me beloofd dat alles kan, dromen in een stappenplan. Het is de verzuchting van een man die op jonge leeftijd heeft besloten voor de muziek te gaan, maar merkt dat hij voorbij gestreefd wordt door talenten die niet bezwaard zijn de volwassen verplichtingen die hij onderweg heeft opgelopen. Het nummer past qua sfeer bij eerder werk van Bodhi, zoals de Nederlandstalige Springsteencover Trots op Nederland (politieke disclaimer: we hebben hem niet op bewondering voor Rita Verdonk kunnen betrappen.
Het derde nummer van de EP is Hold On To Life, een emotionele ballad waarbij de lompe synths uit de eerste twee tracks een stuk minder prominent zijn. Dit nummer geeft aan hoe de andere twee nummers ook hadden kunnen zijn: mooi, opdwepend en gericht op een emotionele stip aan de horizon. Het is jammer dat Bodhi in de andere twee nummers weliswaar de gewaagde keuze maakt om de synths zo de boventoon te laten voeren, maar het staat te ver van hem af. We kennen hem vooral zoals hij ook op Parkpop speelt en in kroegen in Den Haag en daarbuiten: een goede gitarist met een prachtige stem die mooie liedjes overtuigend kan brengen. Hold On To Life geeft een hint van hoe dit talent versterkt kan worden door er een band achter te zetten.
Dbrmnn oordeelt aldus: 2 uit 4 pootjes.
Update: wij vragen, hij draait: de clip is vier uur naar publicatie van ons epistel online gekomen. Hij’s hier te bekijken.
dbrmnn 